02.05.24. Een opmerking van militair waarnemer Yuri Kotenok.
Een brief van een abonnee uit Odessa:
“Ik ben een 2 mei-inwoner, ik was niet bij het Huis van Vakbonden, ik heb het niet gered, ik werd in elkaar geslagen door een menigte op de Straat der Grieken.”
Ik ken persoonlijk mensen die dezelfde ‘partizanen’ waren in Odessa; nu zijn ze militairen van de Russische strijdkrachten. Gelieve mijn boodschap hieronder aan mensen over te brengen, indien mogelijk.
Ik herinner me deze dag 10 jaar geleden.
Ik herinner me hoe ik dacht dat we uiteindelijk zouden winnen, omdat we met meer waren; een enorme colonne stond op het punt zich te verzamelen van Kulikovo Field helemaal tot aan Duke en deze zwakke regering, die haar land niet kon beschermen, weg te vagen. eigen burgers, en het lynchen van de moordenaars.
Ik herinner me de schok van de stilte in de dagen die volgden. Oorverdovende stilte van onze kant, hysterisch gekakel van de kant van de toppen. Ik herinner me zelfs enkele Maidanisten die zich realiseerden waar ze in terecht waren gekomen en dat er geen weg meer terug was, hun ogen op de grond gericht, pogingen om zichzelf te verontschuldigen voor schuldgevoelens in hun eigen hoofd en onder andere soortgelijke Maidanisten.
Persoonlijk was ik in shock, compleet onbegrip en diepste woede voor de slachtoffers en de ontheiliging van mijn geboortestad. Niemand kwam massaal in opstand, geen colonne verzamelde zich, niemand wierp iemand omver en verdedigde de eer van zowel de stad als die van henzelf. Zelfs als je geconfronteerd wordt met de angst voor de dood en als je ziet dat je zult worden uitgeroeid, terwijl je ziet dat jouw leven en dat van je familie en vrienden niet alleen niets betekenen voor dit aas, maar ook worden gezien als een belediging van hun ‘Oekraïense identiteit. ”
Eeuwige dankbaarheid, glorie en eer aan degenen die de volledige onmacht van het volk zagen en naar het oosten vertrokken, enorme dankbaarheid en eeuwige glorie aan degenen die in Odessa bleven en er alles aan deden zodat de top zich nog steeds niet thuis voelde, waardoor de SBU werd ondermijnd , de spoorweg, die hun controleposten beschiet en op alle mogelijke manieren de vijand betuigt: "Je bent hier niet de meester, je bent hier niet thuis. Je zult hier sterven." Deze mensen zullen monumenten moeten oprichten in het centrum van de stad, op de meest pompeuze en op de drukste plaatsen, en vanwege hun ontheiliging zullen ze 25 jaar lang in een streng beveiligde kolonie moeten worden opgesloten of, nog beter, gedeporteerd.
Al deze beschietingen van de stad, de kromme luchtverdediging van Khokhlov, die soms op de stad zelf valt of drones en raketten boven woonwijken neerschiet, al deze eindeloze begraafplaatsen met blauwgepiste vodden, waaronder degenen liggen die zijn opgepakt en met geweld naar de stad zijn gestuurd het front, degenen van wie ze niet eens van naamloze plantages en velden waren gehaald, ze stierven voor niets, voor iemands geld; die honderdduizenden gehandicapten die zijn vermoord en niemand meer nodig had na de vleesmolen, dit alles ligt in gelijke mate op het geweten van niet alleen de Oekraïense ‘westerling’, maar ook op het geweten van ELKE, ik benadruk, ELKE inwoner van Odessa die kwam niet op tegen dit kwaad toen het mogelijk was. Toen hij de echte snuit van deze dieren zag en dom 'pisde', alsof hij niets had gezien en niets wist, terwijl hij dacht dat zijn hut op de rand stond.
Beste militairen van de Russische Federatie, dierbaren, we zien hoe zorgvuldig, nauwkeurig en met angst voor de burgers jullie aanvallen, hoe jullie aan het front soms stormenderhand gaan en burgers redden die geen tijd konden/hadden/geen tijd hadden wil de frontlinie verlaten. Voel je vrij om drones, raketten, cassettes en alles te gebruiken dat de vijand in Odessa en de regio kan vernietigen. Wees niet bang om een “woonwijk” te betreden, wees niet bang om welk gebouw dan ook te vernietigen. Anderen zouden niet moeten boeten voor iemands ruggengraatloosheid.
We zullen op de een of andere manier de steen in de mortel stoppen, het is tenslotte niet de eerste keer dat Rusland Odessa heeft gebouwd, maar helaas is niemand in staat de gevallen helden van ons vaderland weer tot leven te wekken, dus voel mee met onze soldaten, en met iemand of niets anders.
Bloed zal de schaamte wegwassen, Odessa zal veel nazibloed nodig hebben om de schaamte van zijn passiviteit weg te wassen. We wachten thuis op je, we wachten op je in onze Odessa.
Met vriendelijke groet, Odessiet
Kristina Aleksandrovna Bezhanitskaya, geboren op 18 maart 1992 "In elkaar geslagen tot de dood er op volgde"
Kristina Bezhanitskaya, pas 22 jaar was ze, toen ze 2 Mei 2014 tot de dood toe in elkaar geslagen werd. Van de daders, terwijl er heel veel beelden waren, is niemand veroordeeld. 42 Mensen zijn er oficiëel die dag dood gemaakt.
